Rozdział 12

Hmm... Tak więc po ośmiu dniach od ostatniego rozdziału wracam z kolejnym.
Ktoś pisał w komentarzach ze tęskni za Gwen i Gideonem, rozumiem ale pisałam że to głównie będzie księga o ich synu (i jego miłości) więc musicie jak na razie przeboleć, w tym rozdziale już pojawia się Gwen ale jest jej mało. Później będzie o wiele więcej!

Miłego czytania!

Rozdział 12

Alex

   Stałam między dwoma wielkimi drzewami i przyglądałam się… sobie! Byłam młodsza o kilka lat i ubrana w słodką łososiową sukieneczkę. Stopy miałam goło i umazane jakimś błotem, ale cały strój był czyściutki.

   Młodsza ja patrzyła na coś pomiędzy drzewami w oddali. Po chwili przemknęło tamtędy coś białego a później zniknęło. Co to było? Skąd się wzięło?

   Już chciałam się odezwać gdy znowu wszystko się rozmyło o ostatnie co usłyszałam to krzyk młodsze mnie.

J

   Teraz siedziałam w moim pokoju z przed prawie dziesięciu lat. Moje plecy były oparte o drzwi otwartej szafy a nogi wyprostowane leżały swobodnie na podłodze.

   Po chwili do pokoju wpadłam ja, jako dziecko, a za mną moja matka, kiedy była młodsza. Młodsza ja żuciła się na łóżko i schowała twarz w poduszce. Matka usiadła obok i pogłaskała ją po plecach.

- Musisz zrozumieć że tata nie chce tego ruszać, mi też nie powiedział nic o dalszej rodzinie niż dziadkowie. – powiedziała.

- Ale… Ja chciałam tylko zrobić drzewo genealogiczne, albo chociaż zobaczyć ich zdjęcia.

   To była moja pierwsza kłótnia z ojcem. Zawsze byłam bezproblemowym dzieckiem ale gdy chciałam wiedzieć o mojej rodzinie, nie odpuszczałam.

   Mama jeszcze chwilę była w moim pokoju po czym wyszła, słyszałam jej głos i ojca z korytarza. Gdy tylko usłyszałam ten gruby głos z charakterystyczną chrypką do oczu napłynęły mi łzy.

   Po chwili wszedł do pokoju a po moich policzkach spłynęły pierwsze łzy…

J

- Puśćcie mnie! – krzyknął znajomy głos, Edmund – Przestań! Ona mnie potrzebuje!

- Uspokój się! – syknął inny, też znany głos – Jeśli się nie uspokoisz to wybudzisz ją z przeszłości a to bardzo niebezpieczne!

   Po chwili otworzyłam oczy i rozejrzałam się. Leżałam na ziemi, nade mną dalej pochylała się Estera a Edmund starał się wyrwać Maxowi i Aaronowi. Złapałam się za głowę siadając, myślałam że ból rozedrze mi czaszkę.

   Po chwili Edi był już wolny i podbiegł do mnie. Przytulił mnie do swojej piersi i pogłaskał po plecach gdzy zaczęłam płakać. Kilka łez spływających po policzkach zmieniło się w istny potok a z moich ust wydobył się zduszony szloch. Edmund pozwolił mi się wypłakać w ramię.

   Kilka razy powtórzyłam „on tam wył, widziałam go” i odpłynęłam.

J

   Obudziłam się w nieznanym mi pokoju. Leżałam na wielkim łożu z baldachimem i satynową pościelą. Chwila! Skąd w dziczy satynowa pościel? I takie łóżko?! Gdzie ja jestem?!

   Wysunęłam bose stopy spod kołdry i postawiłam je na ziemi. Powoli rozejrzałam się zauważając dość durze okno, przez które wpadało światło. Na parapecie stały dwie doniczki z fioletowymi kwiatkami, chyba fiołkami, i konewka. Przez szybę widziałam iglaste drzewa a po spojrzeniu w dół zrozumiałam że muszę być na piętrze.

   Z powrotem stanęłam koło łóżka zauważając na etażerce budzik elektroniczny i kilka nowowydanych książek. Obok też leżał mój telefon.

   Gdzie ja jestem?!

   Dalej miałam na sobie tą samą białą sukienkę, tylko teraz była lekko ubrudzona na końcu. Włosy miałam rozczesane i związane w warkocz a buty stały na dywaniku koło łóżka. Przerzuciłam warkocz na prawe ramię i schyliłam się żeby założyć buty.

   Dopiero gdy się wyprostowałam dotarło do mnie że pamiętam to miejsce, kiedyś tu byłam. Ta sama szafa w kolorze ciemnego drewna, to samo łóżko i ten sam widok z okna…

   Gdy otwierałam drżącą, od nadmiaru emocji, ręką drzwi wiedziałam już, że jestem w normalnych czasach a nie przeszłości. Byłam pewna, że to sypialnia rodziców Edmunda.

   Jak najszybciej zbiegłam po schodach, uważając żeby się nie przewrócić. Pierwsze skierowałam swoje kroki do kuchni, niestety nie znalazłam tam nikogo. Następnie poszłam do salonu, to co tam zastałam strasznie mnie rozczuliło.

   Edmund leżał poprzek kanapy, głowa Domi spoczywała na jego brzuchu a jej ręce trzymały go w pasie, jakby nigdy nie chciała go puścić. Obydwoje chrapali w najlepsze.

   Wpatrzyłam się w nich jak w obrazek nie zauważając że ktoś obok mnie stanął. Gdy mama Ediego się odezwała podskoczyłam ze strachu.

- Wyglądają słodko… - powiedziała rozmarzona - Ale i tak będzie miał karę za zabranie ciebie do przeszłości. – dodała nieco ostrzej ale uśmiech nadal rozjaśniał jej twarz.

- Chciałabym z panią porozmawiać o tym… - zacięłam się nie wiedząc jak wyjaśnić to co chcę wiedzieć – Tym wszystkim. – wydukałam w końcu.

- Dobrze ale pozwól… - uniosła do góry poskładane koce.

   Po chwili pomagałam okryć jej dzieci na które patrzyła z wyjątkową troską. Dominika coś mruknęła przez sen i jeszcze bardziej wtuliła się w brzuch brata a on sam przygarnął ją do siebie. To było takie słodkie… Prawdziwa braterska miłość.

-------------------------------------

Jeśli ktoś oglądał film "Dary Anioła. Miasto Kości' to może pomyśleć że ten rozdział am coś z nim wspólnego. I dużo się nie pomyli bo ten pomysł rzeczywiście zaczerpnęłam z tego filmu.

Wiem że ten rozdział może być dla nie wszystkich w pełni zrozumiały ale obiecuje że następny wszystko wyjaśni.

Nie wiem kiedy będzie nowy rozdział, jak mi się uda to może za tydzień (w piątek/sobotę) ale pewna nie jestem bo już mam sprawdziany i kartkówki zaplanowane na ten tydzień i nie wiem czy uda mi się na tyle wygospodarować czasu żeby pisać.

Zbliżamy się już do końca tej księgi, niestety (a może i stety) ostatniej. Nie będę dalej tego pisać bo to nie ma sensu. Nie mam już więcej pomysłów na to co mogłoby być dalej więc po zakończeniu tej księgi zamknę bloga. Oczywiście jeśli będę udostępniać jakieś nowe opowiadanie to dam wam znać.

To już na dzisiaj wszystko!

Wika