Rozdział 17

Jest czwartek i jest nowy rozdział!

Miłego czytania!

Rozdział 17

Gwendylon

   Leżałam w łóżku, Gideon obejmował mnie czule i głaskał po brzuchu.

- Jak przyjdziesz na świat to zrobię ci najfajniejszy pokój na świecie. – powiedział całując mnie w brzuch. Poczułam delikatne kopnięcie i uśmiechnęłam się, Gideon chyba też je poczuł, bo przyłożył drugą rękę do mojego brzucha.

- Jestem najszczęśliwszą osobą na świecie. – powiedziałam.

- Dlaczego? – spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

- Bo kocham dwóch najfajniejszych mężczyzn na świecie. – pocałowałam go lekko w usta.

- Rozumiem że ten pierwszy to ja a drugi, to kto? Gabriel? Raphel? Który? – zachichotałam i pocałowałam go jeszcze raz.

- Ten pierwszy to Edmund a ten drugi to… - udałam że się zastanawiam, Gideon zrobił niezadowoloną minę – Może ty… Tak, na pewno ty. – uśmiechnął się i pocałował mnie

- Co byś powiedziała na spacer? – zapytał wstając.

- Czemu nie? – wstałam i ubrałam się. Gideon również się ubrał i zeszliśmy na dół, w salonie zastaliśmy Annę i Charlottę.

- Gdzie idziecie? – zapytała Ania, była moją przyjaciółką ale widziałam w jej oczach iskierki zazdrości kiedy jestem w towarzystwie.

- Na spacer. – odpowiedziałam – Gdzie Gabriel? – zapytałam Char.

- Mój strażnik powiedział, że praca go wzywa. – powiedziała chichocząc.

- Gwen, idziemy? – zapytał Gideon.

- Już idę. – odpowiedziałam i pomachałam przyjaciółką. Podeszłam do niego i delikatnie pocałowałam.

- Chodźmy. – wyszeptał i otworzył drzwi.

Charlott

   Widziałam jak Anna patrzy na Gideona i Gwen, zdradziły ją iskierki złości.

- Dlaczego przyjechałaś? – zapytałam gdy drzwi zamknęły się.

- Już mówiłam. – odpowiedziała odwracając się do mnie.

- Niewierze że Gwendylon nie napisała do ciebie po tym jak zaczęła umawiać się z Gideonem. Czemu więc jesteś o niego zazdrosna?

- Bo… Ja… Kiedyś się w nim kochałam. – z wrażenia oczy wyszły mi na wierzch.

- Co? – wyjąkałam.

- Miałam piętnaście lat, byłam tu, w Londynie. On chodził do szkoły, ja mieszkałam niedaleko. Wiesz że zdaje egzaminy w różnych krajach i szkołach, w tamtej miałam dwa. Widziałam go dwa razy, od razu się zakochałam. Patrzyłam codziennie jak przyjeżdża do szkoły i jak odjeżdża. Nie odważyłam się powiedzieć mu, co do niego czuję, myślę, że dobrze zrobiłam. – powiedziała i odwróciła wzrok.

- Nie mam nic do ciebie, ale ostrzegam, jeśli zniszczysz ślub Gwen lub jej przyszłość, to pożałujesz tego. – powiedziałam ostrym tonem, wstałam i poszłam do mojego pokoju.

Gwendylon

   Szliśmy przez park, przez cały czas trzymaliśmy się za ręce. Uśmiechałam się widząc nasze splecione palce. Poczułam się słabo.

- Może usiądziemy? – zaproponowałam.

- Zaraz, pokażę ci coś wyjątkowego. – pociągnął mnie w stronę zbocza – Choć. – dopiero teraz zauważyłam kręte schodki prowadzące na sam dół. Zeszliśmy nimi i stanęliśmy na środku pięknej polany. Była porośnięta fioletowymi wrzosami i jakimiś różowymi kwiatkami, których nie znałam, podeszliśmy na środek.

- Piękne. – szepnęłam, co wywołało jeszcze szerszy uśmiech na twarzy mojego ukochanego.

- Co? – zapytał gdy zobaczył że mu się przyglądam.

- Nic. Po prostu się kocham. – powiedziałam i usiadłam na ziemi. Usiadł za mną i obiął od tyłu.

- Też cię kocham. – pogłaskał mnie po brzuchu – I naszego synka. – szepnął mi do ucha, zadrżałam. Chciałam go pocałować, ale zerwał się porywisty wiatr i musieliśmy wstać z ziemi.

- Musimy wracać. – powiedziałam. Weszliśmy po schodkach i ruszyliśmy ścieżką prowadzącą do domu. Byliśmy już w połowie drogi gdy zrobiło mi się słabo i musiałam podeprzeć się na Gideonie.

- Co jest? Gwen? – zapytał przestraszony Gideon.

- To nic. Wszystko w porządku. – mruknęłam, ale dalej niepewnie stałam na nogach.

- Widzę, że coś ci jest. Usiądź tu, zadzwonię po taksówkę. – poprowadził mnie do ławki i wyjął telefon. Rozmowy już nie słyszałam bo ogarnęła mnie ciemność…

---------------------------

Wiem, rozdział krótki i nudny ale... Mam nadzieje że się spodobał.

Powiem wam szczerze że zastanawiam się nad zamknięciem tego blog bo jakoś mi nie wychodzi. Ale najpierw muszę zamknąć wiewióra w lochach (teraz śmieje się i zacieram ręce, jak diabełek). ☺

Mam jeszcze parę pomysłów... Które niestety się kończą. :-'(

Na razie tylko o tym wspominam, może wena odżyje?

Wika