Rozdział 21

Wiem że rozdział miał być wczoraj ale już przeprosiłam i dodaję go dzisiaj. Mam nadzieje że się spodoba!

Miłego czytania!

Rozdział 21

Gwendylon

   Po dwóch tygodniach w szpitalu mogłam wyjść razem z Edmundem. Gideon pomógł mi się spakować i zaniósł bagaże do samochodu, wyszłam z synkiem na rękach.

- Proszę. – powiedział Gideon otwierając drzwi od samochodu, włożyłam Edmunda do fotelika i zapięłam mu pasy. Kiedy koło niego siadałam uśmiechnął się przesłodko i coś wymamrotał.

- Wszyscy czekają na nas w domu. – oświadczył mój mąż zapalając samochód.

- To dobrze. – stwierdziłam. Resztę drogi bawiłam się z małym i rozmawiałam z Gideonem.

- Mam dla ciebie niespodziankę. – powiedział gdy wysiadaliśmy pod domem.

- Co…? – przerwał mi pisk Charlotty, nawet nie wiem kiedy znalazła się przy mnie.

- Mogę małego? – zapytała z miną szczeniaczka, podałam jej mojego synka – Cześć, Eddi. – zaszczebiotała na co mały się uśmiechnął, ja też się uśmiechnęłam i podeszłam do Gideona.

- Popatrz. – szepnęłam, odwrócił się w stronę mojej kuzynki i uśmiech wypłynął na jego twarz – Będzie dobrą ciocią. – stwierdziłam i razem poszliśmy do domu.

- Gwendylon! Jak się czujesz? – zapytała Lucy podchodząc do mnie, przytuliła mnie – Jest śliczny. – powiedziała.

- Wiem. – uśmiechnęłam się.

- Gideonie, o której wychodzisz? – zapytała Grace.

- Pokażę Gwen niespodziankę i znikam. – popatrzył na mnie z uśmiechem – Chodź. – weszliśmy po schodach na górę i Gideon otworzył drzwi koło naszej sypialni. Moim oczom ukazał się przepiękny pokoik dziecięcy…

- Jest piękny. – wyszeptałam – Sam go urządziłeś?

- Przyznam że prawie, nie wiedziałem czy zielone ściany czy niebieskie, Luci wybrała. – przyznał.

- Wiesz że cię kocham? – zapytałam podchodząc do niego.

- Nie, możesz mi to udowodnić? – zapytał z chytrym uśmieszkiem.

- Jesteś niemożliwy. – zaśmiałam się. Pocałowałam go, przyciągnął mnie bliżej i pogłębił pocałunek.

- Muszę już iść. – wyszeptał kiedy się od siebie odsunęliśmy.

- Uważaj na siebie! – krzyknęłam za nim. Później zeszłam na dół i zaczęłam rozmawiać z Lucy, Grace i Charlottą, miały bardzo dużo pytań.

Gabriel

   Jechaliśmy wzdłuż plaży, szukaliśmy odpowiedniej jaskini. Gideon uparł się że pojedzie z nami pomimo sprzeciwów Loży.

- To tutaj! – zawołałem do kierowcy. Zatrzymaliśmy się koło skały przypominającej głowę kota, pamiętałem ją z mojego pierwszego spotkania z hrabią – Musimy zejść na dół. – powiedziałem i zacząłem ześlizgiwać się po skarpie, inni poszli w moje ślady.

- Gdzie teraz? – zapytał Gideon stając koło mnie.

- To ta jaskinia. – powiedziałem wskazując na otwór w skale, mąż Gwen pokiwał głową i pokazał strażnikom żeby weszli pierwsi. Weszliśmy ostatni zapalając latarki, doszliśmy do komnaty w której mieszkał hrabia. Zobaczyłem że czterech mężczyzn unieruchomiło go i związują mu kończyny.

- Dobra robota, chłopaki. – powiedział Gideon i zaczął iść w stronę strażników.

   Coś mi nie pasowało. Ten wyraz wyższości na twarzy hrabiego, zdecydowanie coś nie grało. Rozglądnąłem się i zauważyłem mały pistolet przymocowany do ściany, dopiero po chwili zobaczyłem że spust jest połączony z linką przez którą właśnie przechodził Gideon.

   Po chwili zrobiłem coś czego nigdy bym się nie spodziewał, zasłoniłem Gideona. Poczułem ból w ramieniu i upadłem, powoli ogarniała mnie ciemność…

---------------------------------------------------------

Może to nie jest najpiękniejszy rozdział jaki napisałam ale mam nadzieje że się spodobał!

Mam jeszcze niedopracowany epilog a potem zawieszam bloga. Dlatego zawieszam a nie zamykam bo posłuchałam pauliny patrycji, powinniście jej dziękować!

Ps. Jeśli będę miała jakiś pomysł to napiszę gdzieś w połowie czerwca (będę miała wtedy więcej czasu na pisanie).

Wika