Rozdział 6

Mam nadzieje że wynagrodzę wam to że wczoraj nie było rozdziału.

Rozdział 6

Gwardylon

   Następne dwa miesiące przebiegły w miarę normalnie. Przeprowadziłam się do Gideona, jego matka stwierdziła że jesteśmy nieodpowiedzialni i dlatego musi zorganizować nasz ślub. Oczywiście wszyscy traktują mnie jak porcelanową lalkę, nawet na epilepsję nie mogę iść sama.

   Lucy i Paulowi powiedzieliśmy tylko o ślubie. Za jakiś czas na pewno się zorientują że będą dziadkami.

   Ślub ma być za tydzień. Ja nie wiem nawet w co będę ubrana, wszystko załatwia matka Gideona. Szczerze mówiąc, niepodobna mi się to. No ale co mam zrobić?

   Najgorsze jest to że nikt nigdzie nie puszcza mnie samej. Po pierwsze z powodu ciąży a po drugie, jak to mówi Falk: „Za każdym rogiem może czekać na ciebie niebezpieczeństwo, Gwendylon.” Oczywiście chodzi o Wiewióra. Trudno. Muszę przeżyć dopóki go nie znajdą.

- Co chcesz na śniadanie? – z rozmyślań wyrwał mnie głos Gabriela.

   Siedzę w kuchni i przyglądam się jak robi śniadanie.

- Nie wiem. Wymyśl coś. – wzruszyłam ramionami – Kiedy jedziemy do Loży?

- Za godzinę mamy się stawić do chronografu, ale prosili żebyśmy przyjechali wcześniej bo mają do nas ważną sprawę.

- Wiesz o co może chodzić?

- Nie. Mówili coś o przebaczeniu twoim rodzicom, czy coś takiego. Dokładnie nie wiem. – westchnęłam. Postawił przede mną talerz pełen naleśników.

- Smacznego. – powiedział i się uśmiechnął.

- Chyba żartujesz. Ja tyle nie zjem.

- To zostawisz Raphelowi. – wzruszył ramionami. Zjadłam dwa naleśniki ( to i tak było dla mnie dużo ) i poszłam się przebrać. Ubrałam błękitną tunikę, czarne legginsy i czarne trampki. Wyszłam z sypialni, przy drzwiach już czekał mój ukochany. Trzymał kluczyki w ręce.

- Gotowa? – zapytał.

- Gotowa, jeśli i ty. – wyszliśmy a ja poczułam że ktoś mnie obserwuje. Odwróciłam się w stronę zaułka ale nikogo nie zauważyłam. Wsiedliśmy do samochodu i resztę drogi przebyliśmy w ciszy.

   Gideon podał mi rękę gdy wysiadałam. Poszliśmy prosto do Smoczej Sali. Otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Zamarłam.

 Na kanapie siedzieli Paul i Lucy, a obok stał dziecięcy, niebieski wózek. Podbiegłam do mamy i rzuciłam jej się na szyje.

- Mama. Kocham cię. – w moich oczach pojawiły się łzy – Ale jak…? Skąd wy tu się wzięliście?

- Wygląda na to że twój brat nas przeniósł. – uśmiechnęła się lekko. Podeszłyśmy do wózka i zobaczyłam małego chłopczyka z kilkoma rudymi włoskami – A ty nie chcesz mi czegoś powiedzieć? – powiedziała ostro i spojrzała na mój brzuch na którym nieświadomie położyłam rękę.

- Och, mamo… Porozmawiamy o tym w domy. Dobrze? – kiwnęła.

- A ze mną to się nie przywitasz? – usłyszałam oburzonego Paula. Podeszłam i cmoknęłam go w policzek.

- Dzień dobry. – uśmiechnęliśmy się.

- Nasz rubin i diament idą na epilepsje a wy na nich poczekacie, dobrze? – wszyscy pokiwaliśmy zgodnie głowami i ja z Gideonem wyszliśmy.

J

- Domyśliła się. – szepnęłam kiedy znaleźliśmy się w roku 1905.

- Czego? Kto? – zapytał zdezorientowany.

- Lucy, tego że jestem w ciąży. Paul cię zabije. – zachichotałam – On jest bardzo zasadniczy.

- Nie może mnie zabić bo wtedy nie będziesz miała męża. – uśmiechnął się chytrze.

   Resztę czasu spędziliśmy na rozmowie o neutralnych tematach i całowaniu się (to drugie bardziej mi się podobało). Następnie zabraliśmy moją rodzinę i pojechaliśmy do mojego dawnego domu.

   W salonie spotkaliśmy Charlottę i ciotkę Glende. Obydwie wybałuszyły oczy patrząc na mojego brata.

- O co tu chodzi? – zapytała ciotka.

- Wiesz ciociu…

----------------------------------------

No i jak? Podoba się?

Wika